آشنایی با لندروور رنجروور کلاسیک مدل 1977

شرکت خودروسازی لندروور، که به معنای "زمین نورد" است، یکی از قدیمی‌ترین و با نفوذترین نام‌ها در صنعت خودروسازی بریتانیا به شمار می‌آید. هنگامی که به برند لندروور در بازار ایران اشاره می‌شود، بلافاصله دو مدل مشهور دیفندر و رنجروور در ذهن خریداران شکل می‌گیرد، که هر کدام نمادی از قدرت و استقامت این شرکت هستند.

برای ایرانیان، هیچ یک از مدل‌های خانواده رنجروور به اندازه سری کلاسیک (Classic Series) محبوب و یادآور خاطرات نیست. در این مقاله، به بررسی مدل 1977 لندروور رنجروور سری کلاسیک می‌پردازیم که به دست تیمور ریشار، راننده سابق مسابقات اتومبیلرانی و کلکسیونر ایرانی-فرانسوی، بازسازی و احیا شده است.

شرکت روور، که در ابتدا به عنوان لندروور شناخته می‌شد، پس از پایان جنگ جهانی دوم با آغاز تولید سری‌های یک، دو و سه (Series I, II, III) از سال 1948 به تجربه‌ای بی‌نظیر در طراحی و ساخت خودروهای بیراهه‌نورد نظامی، کشاورزی و شخصی دست یافت. این مدل‌ها به عنوان اجداد مشهور دیفندر شناخته می‌شوند. با این حال، برای رقابت با شاسی‌بلندهای بزرگ و لوکس آفرود آمریکایی مانند جیپ گرند واگونییر (1962-1991)، تولیدات خانواده سری لندروور با چالش‌هایی مواجه شدند.

در دهه 1950 میلادی، شرکت روور کوشش کرد تا به استانداردهای صنعت خودروسازی ایالات متحده نزدیک شود. با این حال، این هدف به تحقق نپیوست و روند احیای پروژه تولید یک خودرو جدید و رقابتی تا پایان دهه 1960 ادامه یافت.

این تاخیر باعث شد که تکنولوژی به طور قابل توجهی پیشرفت کند و تفاوت‌های آشکاری در استانداردهای بازار جهانی ایجاد شود، همچنین فرایند تولید محصولات شرکت روور بریتانیا بهبودهای چشمگیری را تجربه کرد. در آن زمان، خودروسازان بریتانیایی از نظر کیفیت دارای اعتبار بین‌المللی خوبی نبودند و شاهکارهای آن‌ها به تولید مدل‌های لوکس همچون سدان‌های جگوار، رولزرویس و بنتلی محدود می‌شد.

عرضه اولین مدل شاسی‌بلند آفرودی شرکت روور، با نام رنجروور (Range Rover) در سال 1969، آغازگر دوره‌ای جدید در خط تولید این خودروساز بود که همزمان با تغییر نام رسمی شرکت روور به بریتیش لیلاند (British Leyland) رخ داد. این شاسی‌بلند متوسط با ساختار شاسی مستقل (Body on Frame) از سال 1969 تا 1996 تولید شد و به عنوان سری کلاسیک خانواده رنجروور شناخته می‌شود.

تولید این خودرو از سال 1978 تحت برند بریتیش لیلاند آغاز شد و تا سال 1996 ادامه یافت، که در این زمان نام برند به لندروور تغییر یافت. شرکت لندروور در سال 2008 با ادغام در برند جگوار، اکنون به عنوان گروه خودروسازی جگوار-لندروور یا JLR شناخته می‌شود.

خانواده رنجروور به قدری شناخته شده است که مدل‌های امروزی آن به طور مستقل و بدون وابستگی به نام‌های دیگر، فقط با عنوان رنجروور معرفی می‌شوند. لازم به ذکر است که این سری از زمان معرفی نسل چهارم (L405) در سال 2013، به طور رسمی از سگمنت شاسی‌بلندهای آفرودی خارج شده و به دسته کراس‌اورهای لوکس متوسط و بزرگ منتقل شده است.

رنجروور نتیجه خلاقیت و تخصص سه طراح صنعتی برجسته از شرکت روور است: اسپِن کینگ، گوردِن بَشفورد و دیوید باخ، که هر یک تاریخچه‌ای درخشان و تاثیرگذار در این شرکت دارند. طراحی رنجروور با ظاهری مستطیل شکل و شیک، به دور از هرگونه پیچیدگی و زیاده‌گویی است و به زیبایی سادگی را در نمای بیرونی خود به نمایش می‌گذارد.

نمای جلو این خودرو شامل چراغ‌های گرد و جلوپنجره عمودی با خطوط مشخص است که شباهت چشمگیری به طراحی محصولات جیپ دارد. این برند همواره به عنوان الهام‌بخش طراحی نمای بسیاری از شاسی‌بلندها از جمله رنجروور شناخته می‌شود. در نمای جانبی، طراحی جعبه‌ای محبوب دهه 1970 با دستیگره جانبی هم‌سطح و دو خط افقی شخصیت، ظاهری ساده و زیبا به این خودرو می‌بخشد. تنها شیب تند شیشه جلو و عقب در بخش‌های ستون A و C این سادگی را می‌شکند و به آن جذابیتی خاص می‌دهد.

طراحی نمای بیرونی رنجروور، با وجود سادگی و عدم وجود افراط در جزئیات، به دلیل قابلیت‌های متعادل و وفاداری به عناصر قوی و مردانه، از سال 1996 و پایان تولید سری کلاسیک، تقریباً بدون تغییر مانده است. این رویکرد در طراحی باعث شده تا رنجروور همچنان محبوب و شناخته‌شده باقی بماند.

تمامی مدل‌های کلاسیک رنجروور تنها در نسخه محور کوتاه (مدل سه در) تولید شدند. در واقع، نسخه‌های چهار در تا سال 1980 و در زمان عرضه مستقیم رنجروور چهار در از سوی بریتیش لیلاند، فقط از طریق اتاق‌سازان اختصاصی (کوچ‌بیلدرها) بریتانیا به عنوان سفارش‌های مخصوص قابل تهیه بودند.

مدل سه در از خانواده کلاسیک رنجروور، به عنوان یکی از محبوب‌ترین نسخه‌ها، با ابعاد خارجی 4445×1781×1801 میلی‌متر و فاصله محور 2540 میلی‌متری طراحی شده است. این اندازه‌ها در کنار هم، تناسبات هندسی را به زیبایی به نمایش می‌گذارند و سادگی بصری آن را دوچندان می‌کنند. جالب است که برای ساخت بخش عمده‌ای از بدنه، به جای ورق آهنی، از آلیاژ سبک آلومینیوم بهره‌برداری شده است.

طراحی داخلی کابین رنجروور بر اساس اصول طراحی مدرن و با استفاده از خطوط شکسته و زوایای گوشه‌دار مستطیلی است که جذابیت خاصی به آن می‌بخشد. داشبورد این خودرو با خطوط افقی ساده و طراحی متقارن، حالت مینیمالیستی دارد که در بخش مرکزی آن، دریچه‌های تهویه و اهرم‌های کنترل سیستم تهویه به طور مختصر و کارآمد جای گرفته‌اند.

در فضای کابین، عناصر گرد شامل یک مجموعه از گیج‌های نمایشگر، کلاستر دوقلو آنالوگ، فرمان سه شاخه و دریچه‌های خروجی سیستم تهویه وجود دارند که تضاد زیبایی با طراحی ساده و مستطیلی داشبورد ایجاد می‌کند.

باور عمومی ممکن است به این نظر باشد که رنجروور یک خودرو لوکس است، اما واقعیت متفاوت است. در حقیقت، امکاناتی همچون سیستم هیدرولیک فرمان، گیربکس اتوماتیک، سیستم تهویه مطبوع، و همچنین روکش‌های چرمی و پارچه‌ای صندلی‌ها و تزیینات چوبی داخل کابین، تنها در سال‌های بعد به این خودرو افزوده شدند.

طراحی کابین خودرو رنجروور با توجه به نیازها و عادات کاربران بریتانیایی صورت گرفته است و از مواد پلاستیکی خشک و فشرده بهره می‌برد. این ویژگی به طراحان این امکان را داده است که فضای داخلی کابین را به گونه‌ای بسازند که به راحتی با فشار مستقیم آب تمیز شود. به همین دلیل، در بسیاری از مدل‌های وارداتی به بازار ایران، امکاناتی نظیر گیربکس اتوماتیک، شیشه بالابر برقی، و تزئینات داخلی لوکس دیده نمی‌شود. همچنین، سیستم تهویه مطبوع به عنوان یک امکان اضافی بر روی سقف خودرو به منظور بهینه‌سازی عملکرد در مناطق گرم‌سیری تعبیه شده است.

با توجه به ابعادCompact و اندازه‌ی کوچک خودرو، فضای ردیف دوم در نسخه‌ی کلاسیک سه در چندان وسیع نیست و به فضای سایز متوسط تعلق دارد. اما نکته‌ی مثبت این خودرو، فضایی بار وسیع با ظرفیت 1020 لیتر است؛ هرچند در مدل‌هایی که دارای تایر زاپاس درون کابین هستند، این ظرفیت به حدود 900 لیتر کاهش می‌یابد.

مشخصات فنی رنجروور کلاسیک، بدون شک، یکی از نقاط قوت برجسته این خودرو در میان محصولات لندروور و دیگر شاسی‌بلندهای تولید شده در آن زمان است که حاوی نکات جذاب و قابل توجهی می‌باشد.

پیشرانه 3.5 لیتری 16 سوپاپی (OHV) و تمام آلومینیومی V8 رنجروور، که به نام Rover V8 معروف است، در واقع بر اساس طراحی پیشرانه بیوئیک 215 (Buick 215 V8) ساخته شده است و توسعه یافته جنرال موتورز آمریکا می‌باشد. این موتور به‌منظور جلوگیری از کمبود سوخت یا خفگی در مسیرهای ناهموار، به سیستم سوخت‌رسانی کاربراتور دوگانه سولکس مجهز شده است. هرچند این طراحی دوگانه کاربراتورها ممکن است برای مالکان مشکلاتی ایجاد کند، اما در عوض، دوام و استقامت قابل توجهی را که نتیجه طراحی صنعتی خودروسازان آمریکایی است، به نمایش می‌گذارد.

جنرال موتورز این موتور را در نسخه‌های توربوشارژر به عملکرد 215 اسب‌بخار رسانده بود، اما موتور تنفس طبیعی رنجروور در مدل‌های کاربراتوری ابتدایی کلاسیک، توانایی تولید 135 اسب‌بخار قدرت و 278 نیوتون‌متر گشتاور را داشت. در نسخه‌های انژکتوری که بعدها به بازار معرفی شد، توان خروجی به 155 اسب‌بخار ارتقا یافت. این موتور با وزن تنها حدود 170 کیلوگرم، به همراه گیربکس 4 سرعته دستی، عملکرد حرکتی قابل قبولی را فراهم می‌کرد. هرچند بیشتر پنل‌های بدنه این خودرو از آلومینیوم ساخته شده، وزن نهایی 1720 کیلوگرمی آن باعث کاهش شتاب‌گیری سریع و عملکرد چالاک خودرو می‌شود.

سیستم زیربندی خودرو بر اساس استانداردهای شرکت فورد و با الهام از فورد برانکو نسل اول، که توسط بریتیش لیلاند برای توسعه پروژه رنجروور خریداری شده بود، طراحی شد. اسپن کینگ، با انجام آزمایشات رانندگی و ارزیابی دقیق فورد برانکو به عنوان یکی از موفق‌ترین و کارآمدترین شاسی‌بلندهای آمریکایی، بر این باور بود که تنها سیستم زیربندی مناسب برای رنجروور، نمونه محور یکپارچه مولتی‌لینک با فنرهای لول است. این سیستم به رانندگان این امکان را می‌دهد که در حالی که از سواری راحت و کیفی در شهر بهره‌مند هستند، در شرایط بیراهه نیز پایداری و انعطاف‌پذیری بالایی را تجربه کنند.

سیستم انتقال قدرت در رنجروور سری کلاسیک از یک دیفرانسیل دائمی (AWD) با دیفرانسیل مرکزی قفل‌شونده و گیربکس کمکی با دو نسبت سبک و سنگین بهره‌برداری می‌کند، که به حفظ پایداری خودرو در تمامی شرایط جغرافیایی کمک می‌کند. همچنین، تجهیز به ترمزهای دیسکی در هر چهار چرخ یکی دیگر از ویژگی‌های برجسته و استاندارد این مدل به شمار می‌رود.

در عصر خود، روور با استفاده از دیفرانسیل مرکزی، ترمزهای دیسکی و سیستم تعلیق مولتی‌لینک محور یکپارچه در رنجروور، تجربه‌ای بی‌نظیر را ارائه نمود. این ویژگی‌ها در بازار آمریکای شمالی به عنوان امکانات سفارشی موجود بودند. به همین دلیل، رنجروور در سال 1970 با ساختاری اقتصادی و قیمت مناسب، در حدود 2000 دلار عرضه شد که تقریباً 800 دلار کمتر از مدل پریمیوم واگونییر رقیبش جیپ بود. این تفاوت قیمت به شدت به افزایش محبوبیت رنجروور در بازار کشورهای اروپایی کمک کرد.

ورود رنجروور به بازار در اوایل دهه 1970، نقطه عطفی برای یک برند معتبر بریتانیایی به شمار می‌آید. این خودرو که با تمرکز بر ویژگی‌های کاربردی روزمره، استحکام، قابلیت‌های آفرود و همچنین قیمت مناسب طراحی شده بود، موفق به جلب توجه بسیاری از مشتریان خاص‌پسند در بازار شاسی‌بلندهای قوی و مناسب برای خارج جاده شد.

رنجروور، به ویژه در نسخه رنگ شتری خود، به عنوان یکی از نمادهای برجسته در دنیای خودروهای بیراهه‌نورد و شاسی مستقل دو دیفرانسیل شناخته می‌شود. متأسفانه، به دلیل ماهیت اروپایی‌اش، از سال 2013 و با ورود به نسل چهارم، این خودرو به گروه کراس‌اوورهای لوکس و پریمیوم پیوست. این تغییر به جای حفظ تاریخچه بیراهه‌نوردی، به سمت جلب نظر مشتریان ثروتمند شاسی‌بلند‌پسند گرایش یافته است و در نتیجه، توانایی درخشش در مسیرهای آفرود را به خانواده دیفندر سپرده است.

برای علاقه‌مندان و متخصصان جهانی صنعت خودروسازی، هیچ یک از مدل‌های روور، بریتیش لیلاند و حتی لندروور به اندازه سری کلاسیک رنجروور جذاب و تاریخ‌ساز نیست. این خودروها نه تنها نمایانگر نوآوری و قدرت در طراحی هستند، بلکه سهم بزرگی در شکل‌دهی به استانداردهای صنعت خودروسازی ایفا کرده‌اند.

عکاسی: محمدرضا اناری

برای ثبت آگهی فروش خودرو کلیک کنید

همچنین شما عزیزان میتوانید برای خرید و فروش خودرو و دریافت اطلاعات از شرایط خرید اقساطی خودرو و همچنین طرح معاوضه خودرو نقد و اقساط فوری با ما در خودروشاپ همراه باشید. ضمناً جهت تکمیل فرم وام روی سند خودرو اینجا کلیک کنید.